Alleen maar mooie verhalen over prachtige uitzichten, huttentochten, enthousiaste kiters en mooie condities in een fijn hotel. Op de foto’s ziet het er natuurlijk altijd fantastisch uit, maar zou deze trip echt al die verwachtingen kunnen waarmaken?
De eerste dag van P4 begon wit. Vervolgde wit. Eindigde wit.
Na 40 kilometer wit hadden ook de snowkite virgins geen kleur meer op de wangen.
De verse witte poedersneeuw was vergevingsgezinder dan gedacht en ook al wisten we niet meer wat boven en onder, links en rechts was en of we stilstonden of nog vooruitgingen, de hele groep vond de (witte) bus weer terug.
Ik weet nog dat ik dacht "is dit het nou?" Maar genoot met volle teugen van het heerlijke eten en toetje in het hotel, waar iedereen met een roze blos op de wangen zijn tanden hongerig in de groene broccoli zette.
De dag daarna overtrof alles van dag 1.
Opeens gingen we van zwart-wit naar kleuren tv en dat voelde als net zo'n revolutie als de jaren '60.
Fenomenale vergezichten, prachtige natuur, krakend verse poedersneeuw onder een strakblauwe hemel waar vrolijk gekleurde kites knallend tegen afsteken. Met een warm zonnetje op onze helmen speerden we over de vlaktes en over de bergen. Wauw. Je kunt nooit genoeg foto's maken, maar geen enkele foto kan helemaal het gevoel vangen dat je hebt als je je ski's zachtjes "kggggg" hoort fluisteren terwijl ze verse sporen door de poedersneeuw trekken op een berg waar nog geen levend wezen een poot heeft gezet sinds de laatste sneeuwbui. De stilte is oorverdovend en je kunt alleen maar "waaaaauw" denken en met al je zintuigen genieten van de heerlijk frisse schone berglucht, de kilometers uitzicht, de indrukwekkende natuur en de kite die aan je harnas trekt.
Na een paar dagen waren de condities het meest geschikt voor de huttentocht.
Ook in Noorwegen bleek het motto "waiting for wind is better than waiting for nothing" op te gaan.
Het vroeg wat vertrouwen in de Noorse windgoden en gespreid picknicken (als je kite buddy's zonder wind vastzitten op een andere bergtop dan jij) maar uiteindelijk wisten we de hut te bereiken.
We werden warm onthaald door de eigenaresse, Versus is daar een geliefde gast en na een huiselijk diner op sokken werd het tijd om nog wat sterke verhalen te vertellen en moe maar voldaan onze bedjes in te kruipen. Dat was echter van korte duur want binnen enkele minuten werden we met de lokroep "Noorderlicht!" weer uit bed gelicht. In pyjamabroek, op blote voeten in je skischoenen en nog net een jas van de kapstok grissend hobbelden we naar buiten om daar bij -23 het veelbeschreven natuurfenomeen met eigen ogen gade te mogen slaan.
Onder een heldere hemel met alle sterrenbeelden zagen we de groene en paarse flitsen voorbijglijden.
Wauw. Bibberend probeerden we onze telefoons stil te houden om de mooiste foto's te maken.
Dit stond er niet bij in de flyer!
De volgende ochtend keerden we weer huiswaarts en genoten we van de sauna in het hotel. Moe maar voldaan verzamelden we energie voor de daaropvolgende dagen.
En ook die waren nog waanzinniger en gevarieerder dan ze ons hadden beloofd. De mannen van Versus geven uitstekende begeleiding, zoeken de mooiste spots uit en adviseren óp de spot over kite maat, type en techniek. Op een windstille dag maakten we de geprepareerde skipistes bij Geilo onveilig en lieten we de Noren zien dat Hollanders ook heel goed kunnen après skiën, op dagen met wind gingen we op zoek naar een hut om een warme wafel of speciaal voor ons versgebakken kaneelbol te verorberen.
We kunnen natuurlijk niet alles delen maar we nodigen je van harte uit om deze verwachtingen volgend jaar zelf in te kleuren!
Check hier de info en data van 2024!
Boeken is erbij zijn! :)
Recap Snowkitetrip - deel 3