"Iris, jij neemt de 3.4". Gegniffel. Drie. Punt. Vier? Zei Eddy dat echt?!
We staan aan de vooravond van de huttentocht. Briefing in het appartement, de schuifpui staat op een kiertje en de frisse berglucht van Haugastøl waait zachtjes over het besneeuwde balkon naar binnen. Het droogrek is versierd met mannenleggings, handschoenen en thermoshirts. Reisleider Eddy legt uit wat het plan is voor onze downwinder morgen naar de hut van Tuva. De wat grotere mannen krijgen een 5m Boxer of 6m Pinna toebedeeld. "En voor de terugweg overmorgen neem jij de Sonic 10m, oké?" Ehm, oke, 3x zo groot?!
Versus biedt deze reis al 11 jaar aan, dus ik vertrouw blind op deze snowkite ervaring en pak zowel de Flysurfer Sonic 10m als de Naish Boxer 3.4m in. Op de foto die ik naar een vriend app krijg ik meteen reactie: "wat moet jij nou met die kinder kite?"
De volgende dag is het antwoord wel duidelijk: VLAMMEN! Met meer dan 30 knopen wind is de 3.4m perfect voor mijn 60 kilo en hou ik makkelijk de grote jongens met hun TEN Pinna 5m en 6m bij. De Naish Boxer schiet als een vlieg door de lucht en in een uurtje tijd knallen we met de groep vol downwind naar de hut waar we vannacht gaan slapen.
Het is een magnifiek spel van wind, bergen, sneeuw, zon en wolken die prachtige schaduwen over het landschap jagen. Ook de deelnemers die voor het eerst mee zijn kijken hun ogen uit. Zulke afstanden in no time afleggen, dat is echt anders dan een Oerhollandse Downwinder!
Eenmaal aangekomen bij de hut, gooit Eddy de twee sleeën met kites voor morgen af en gaan we met zijn allen racen op het meer. Verse strepen trekken in de poedersneeuw en op dat oranje stipje jagen dat - als je sneller gaat - uiteindelijk de kite van een van de andere deelnemers blijkt te zijn. We schieten joelend langs elkaar heen terwijl het uitzicht onverminderd oneindig blijft. Dit is dé dag voor je nieuwe jaloersmakende Instagram reel, filmpje of foto in de familie of vrienden app. Maar toch kan geen enkel filmpje of foto het gevoel volledig overbrengen dat je tot in het puntje van je tenen voelt als je de pure frisse berglucht diep je longen in snuift, de knisperende wind en de zon op het kleine stukje huid tussen je skibril en je col voelt, je ski's krakend nieuwe sporen door de verder nog onberoerde sneeuw trekken en je ogen zich verplaatsen van je kite, naar je nieuwe kitevrienden en vervolgens naar het immense uitzicht op de natuur van Noorwegen. Er is maar één manier om er achter te komen hoe dat echt voelt... tot volgend jaar!
Iris over de snowkitetrip